Biuletyn PPP 1 2003

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

erotycznej lub język nieadekwatny do wieku rozwojowego), silne poczucie winy, poczucie
bycia innym , gorszym, nieczystym, dawanie do zrozumienia otoczeniu, że ma się wielką
tajemnicę, lęki nocne o treści związanej z wykorzystaniem, strach wobec osób odmiennej płci
( jeżeli nie występował wcześniej), złe relacje z rówieśnikami, zaburzenia snu i łaknienia,
próby samobójcze.
Postępowanie z dziećmi będącymi ofiarami przemocy sprowadza się przede wszystkim do
zdjęcia z dziecka poczucia winy za zaistniałą sytuację oraz izolacji od sprawcy. Konieczne
jest udzielanie wsparcia , zapewnienie poczucia bezpieczeństwa, zwiększanie zaufania do
dorosłych ( którzy zawiedli), nauka radzenia sobie w trudnych (konkretnych) sytuacjach,
kształtowanie umiejętności rozwiązywania konfliktów bez stosowania przemocy, udzielanie
pomocy w nauce, indywidualna psychoterapia, udzielanie konkretnej pomocy socjalnej,
medycznej i prawnej.
Przemoc domowa jest przestępstwem ściganym z urzędu, co oznacza , że wystarczy (i
należy) złożyć zawiadomienie do Prokuratury Rejonowej lub na komendzie policji, tak , by
policja lub prokurator rozpoczęli postępowanie przygotowawcze w tej sprawie.
49
Zawiadomienia nie musi składać sama zainteresowana osoba, ale każdy, kto wie o
popełnionym przestępstwie. Zciganie z urzędu polega na tym, że prokurator i policja
prowadzą postępowanie niezależnie od zgody i woli osoby pokrzywdzonej. Wycofanie skargi
lub odmowa zeznań nie są podstawa do umorzenia postępowania , jeżeli istnieje uzasadnione
przypuszczenie, że popełniono przestępstwo. Dlatego zawiadomienie o popełnionym
przestępstwie powinno zawierać zwięzły opis przebiegu zdarzeń, kto został poszkodowany,
czy przemoc ma charakter ciągły czy incydentalny, czy byli świadkowie, czy przemocy
towarzyszyło nadużywanie alkoholu, czy są jakieś materialne świadectwa zdarzenia ( zdjęcia,
nagrania magnetofonowe). Nie oznacza to, że zawiadamiający o przemocy musi coś
udowadniać.
Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna Nr 2
Elbląg
SZKOAA DLA RODZIC�W
Nieprawdą jest, że dziecko pragnie szybki z okna i
gwiazdki z nieba, że je przekupić można pobłażaniem i uległością,
że jest wrodzonym anarchistą. Nie, dziecko ma poczucie obowiązku
nie narzuconego przemową, lubi plan i ład, nie wyrzeka się prawideł
i obowiązków. %7łąda tylko, by brzemię nie było zbyt ciężkie, by
grzbietu nie raniło, by znalazło wyrozumienie, gdy się zawaha,
poślizgnie, gdy znużone przystanie, by tchu zaczerpnąć.(....)
Dziecko pragnie, by je traktowano poważnie, żąda zaufania,
wskazówki i rady...
Janusz Korczak
Pracując w poradni spotykamy się z taką postawą rodziców, która wskazuje na
poszukiwanie przez nich najwłaściwszego podejścia do wychowania swoich dzieci, czy też
wsparcia w rozwiązywaniu trudnych sytuacji wewnątrz rodzinnych. Zauważamy ich
otwartość wyrażającą się w gotowości do modyfikacji podejścia wychowawczego, ale też i
bezradność. I choć pojawiło się na rynku księgarskim wiele fachowej literatury dotyczącej
różnorodnych koncepcji wychowania, wyjaśniającej mechanizmy zachowań dzieci i
młodzieży, czy też o charakterze poradników - zawierające konkretne algorytmy
postępowania pedagogicznego, to nie zawsze spełniają one oczekiwania rodziców. Bowiem
ogólne wskazówki nie uwzględniają indywidualności które spotykają się w rodzinie,
indywidualności matki, ojca, dzieci.
Tak więc wychodząc naprzeciw zgłaszanym potrzebom zdecydowaliśmy się w roku
szkolnym 2002/2003 zorganizować Szkołę dla Rodziców . Jest to jedna z form stosowanych
w pracy niektórych poradni w Polsce. Dołączyliśmy więc do tych, którzy wykorzystując
zatrudnionych w placówce specjalistów podjęli się pracy z rodzicami w formie warsztatowej.
Chodziło nam o zorganizowanie takich spotkań, gdzie obok rzetelnej wiedzy merytorycznej
rodzice będą mieli okazję rozwijania i doskonalenia konkretnych umiejętności
wychowawczych, lepiej poznają i zrozumieją problemy swego dziecka, będą skuteczniejsi w
ich wychowywaniu.
Zaproponowaliśmy osiem warsztatów o różnorodnej tematyce wychowawczej.
Rodzice mieli okazję poznać sposoby pomocy dzieciom w pokonywaniu trudności w czytaniu
i pisaniu, aktywnie poszukiwać metody polepszania relacji z dzieckiem i pogłębiania więzi w
rodzinie, uczyli się technik relaksacyjnych, które mogą wykorzystywać w domu. Zastanawiali
50
się nad stosowaniem kar i nagród w wychowywaniu dzieci oraz nad pytaniem: czy moczenie
nocne to problem dziecka, rodziców czy też całej rodziny ?.
Na zajęciach rodzice nie tylko uzyskali wskazówki do pracy ze swoim dzieckiem, ale
mieli okazję je przepracować , tzn. przedyskutować, przećwiczyć, skonfrontować z
własnymi wcześniejszymi doświadczeniami. Bowiem własna wrażliwość w kontakcie z
dzieckiem i własne doświadczenia są metaforycznie ujmując: najlepszym drogowskazem na
drodze wychowania.
Praca rodziców w grupie stworzyła dodatkowo okazję do dyskusji o trudach wychowania
dzieci. Dała szansę na uzyskanie wsparcia w poszukiwaniu najskuteczniejszych metod pracy
z własnym dzieckiem.
Poniżej znajdują się informacje osób prowadzących poszczególne warsztaty dotyczące
ich przebiegu wraz z komentarzem zawierającym refleksje własne i uczestników spotkań.
Zapraszam do lektury.
Jak pomóc dziecku w pokonywaniu trudności w czytaniu i pisaniu?
Anna %7łuchowska - pedagog
Małgorzata Grabowska - pedagog
Od 3 lat prowadzimy w poradni zajęcia dla dzieci ze szkół podstawowych metodą
kinezjologii edukacyjnej Paula Dennisona. Zdobyte doświadczenia nasunęły nam pomysł
zorganizowania zajęć warsztatowych w ramach Szkoły dla rodziców .
Uczestnikami naszych zajęć byli rodzice dzieci, które borykają się z problemami w
nauce czytania i pisania o charakterze dyslektycznym. Celem warsztatów było zapoznanie
rodziców z różnorodnymi metodami, technikami i ćwiczeniami korekcyjnymi
usprawniającymi funkcje percepcyjno-motoryczne, myślenie logiczne i sprawność ruchową.
Warsztaty składały się z dwóch części. W pierwszej części prezentowałyśmy
ćwiczenia ruchowe z zakresu kinezjologii edukacyjnej. W drugiej części demonstrowałyśmy [ Pobierz całość w formacie PDF ]