KsiÄga DĹźungli

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

łości.
Buldeo sieóiał, trzymając w poprzek kolan swą słynną fuzję i łgał jedną po drugiej
coraz to óiwniejsze historie. �iś właśnie wyjaśniał słuchaczom, że tygrys, który porwał
syna Messui, był upiorem pewnego, przed kilkunasty laty zmarłego lichwiarza, którego
dusza przeszła w ciało czworonoga.
Tak jest mówił a dowód najlepszy, iż to prawda, mamy tuż przed oczyma.
Purun Das utykał na jedną nogę, albowiem przetrącono mu ją podczas znanej dobrze
awantury, kiedy to ludność spaliła lichwiarskie jego księgi i poturbowała go sroóe. Otóż
tygrys, o którym mówię, kuleje również na jedną nogę, co widać z nierównych jego
śladów.
Tak, to dowód oczywisty! zgoóili się jednomyślnie słuchacze.
W całej tej historii nie ma śladu sensu! zawyrokował nagle Mauli Tygrys
uroóił się kulawy, przeto utyka. Ale głupstwem jest twieróenie, że dusza lichwiarza
pokutuje w tym zwierzęciu, które zresztą, jak to wiem dobrze, nie zdobyło się nigdy na
odwagę szakala.
Buldeo osłupiał na tę śmiałość i nie mógł wymówić słowa, a naczelnik wlepił również
w chłopca szeroko otwarte oczy.
A& to ten óikus, wilczybrat! powieóiał po chwili myśliwy i dodał: Je-
śliś taki mądrala, to ściągn3 zeń skórę i zanieś do Kaniwary, góie dostaniesz sto rupii
nagrody! Smarkacz jesteś i masz milczeć, gdy mówią starsi& rozumiesz?
Mauli wstał i rzekł, odchoóąc i spozierając przez ramię na zebranych:
Przez cały wieczór opowiadał Buldeo o dżungli, którą ma przecież tuż przed so-
bą i zaledwie raz czy dwa razy nie zełgał. Jakże mam tedy wierzyć jego opowiadaniom
o bogach, widmach i upiorach, które przecież są tak daleko, że ich wióieć niepodobna?
Buldeo sapał i klął uniesiony wielkim na chłopca gniewem, a naczelnik powieóiał:
Najwyższy czas zapęóić tego óikusa do pasania bydła!
We wszystkich wsiach hinduskich panuje zwyczaj, że o samym świcie kilkunastu ma-
łych pastuszków wypęóa wszystko bydło całej osady na pastwiska, góie spęóa óień,
a wieczorem, pod dozorem malców, wraca do obór. Zwierzęta, które stratowałyby na
rud ard ki lin Księga dżungli 32
śmierć człowieka białego, słuchają malców niesięgających nawet głowami ich nozdrzy,
pozwalając im się bić, kopać, popychać i łajać. �ieci znajdujące się przy staóie, są cał-
kiem bezpieczne, gdyż nawet tygrys nie ośmieli się zaatakować trzody, dopiero gdy malcy
oddalą się w pogoni za jaszczurkami, albo w celu nazbierania kwiatów, zdarza się, że rabuś
porywa je czasem.
Mauli dosiadł o świcie Ramy, największego byka w całej wsi, a za nim ruszyły z po-
szczególnych obór cisawe bawoły o długich rogach i óikim spojrzeniu. Stado zwiększało
się co chwila. Mauli jechał i od pierwszej zaraz chwili objął dowóótwo nad pastuszkami.
Rozkazawszy jednemu z nich, imieniem Kamja, paść zwykłe woły tuż poza wsią, poszedł
sam z bawołami dalej, popęóając je długim, bambusowym prętem.
Na pastwiskach takich bywa zawsze mnóstwo skał, wzgórz, jarów i niewielkich wą-
wozów i w nich kryją się stada wołów. Bawoły wolą bagna i trzęsawiska, włażą w nie,
tarzają się po ciepłem błocie lub sieóą w nim zanurzone po uszy. Mauli, doprowaóiwszy
stado do miejsca, góie Wajgunga wypływała z kniei, zsiadł z Ramy i pobiegł do kępy
bambusów, góie nań czekał Brat Szary.
Od kilku dni już czekam na ciebie! powieóiał Czemuż to przybywasz wraz
z całą tą trzodą bydła?
Jestem teraz pasterzem wiejskim! odrzekł Ale mów! Co słychać z Shere
Khanem?
Był w tych stronach i długo czatował na ciebie. Poszedł, bo zabrakło mu zwierzyny,
ale wróci, ponieważ cię chce zamordować.
To dobrze! odparł chłopiec Dopóki bęóie daleko, siadujcie zawsze na tym
miejscu na zmianę z braćmi tak, bym was mógł dostrzec z wrót wioski. Gdy zaś wróci,
czekajcie mnie w wąwozie, pośrodku równiny, opodal drzewa d a . Sam nie rzucę się
przecież w paszczę tygrysa.
Powieóiawszy to, położył się w cieniu i zasnął, a bawoły pasły się spokojnie woko-
ło niego. Pasanie trzód w Indiach znaczy tyle, co zupełne próżnowanie. Zwykle woły
choóą, jeóą, gdy zabraknie trawy udają się nieco dalej, rycząc rzadko, a tylko pomru-
kując chwilami. Bawoły nie oóywają się nigdy niemal, zanurzają się w bagniskach tak,
że na powierzchni widać tylko łby o wielkich porcelanowych, szafirowych oczach i leżą
nieruchomo jak kloce.
Promienie słońca palą, skały zdają się drżeć w gorącym powietrzu i cisza panuje zu-
pełna. Z góry tylko dolatuje cichy pogwizd zaledwo wióialnego na wyżach wiszącego
sępa. Ale pastuszkowie wieóą dobrze, że gdyby tylko któryś z nich uległ wypadkowi lub
gdyby padła jałówka, sęp zwinąłby skrzydła i runął pionowo na dół. Drugi, o kilkana-
ście kilometrów dalej pod niebem czuwający sęp nadleciałby niezwłocznie, wabiąc tym
następnego i w ten sposób, przy ciepłych jeszcze zwłokach zebrałoby się rychło stado
zgłodniałych drapieżców.
Pastuszkowie bawią się, zasypiają i buóą się ponownie, splatają koszyki z sitowia, łowią
szarańcze, łapią chrabąszcze i zmuszają je do walki z sobą, robią naszyjniki z czerwonych
i czarnych orzechów przeróżnych drzew, czatują na jaszczurki wygrzewające się po skałach,
robią zasaóki na węże, polują na żaby po bagniskach, a przy tym śpiewają nieskończenie
długie pieśni, których każda zwrotka kończy się óiwnie wibrującym re��enem. �ień
wlecze im się leniwie i trwa, zda się, dłużej, niż niejednokrotnie całe życie.
Dla urozmaicenia chłopcy wznoszą pałace z gliny, nieraz miasta całe, zapełnione fi-
gurkami z tegoż samego materiału. Są tam konie, bawoły i luóie, niektórzy z nich óierżą
w ręku laski trzcinowe, są to kroczący na czele wojsk woóowie, królowie lub bogowie,
którym inni cześć oddają powinną.
Zapada nareszcie wieczór, chłopcy z krzykiem gromaóą bawoły, a zwierzęta wycho-
óą z błota, z którego wylatują bańki powietrza z głośnym trzaskiem, przypominającym
grzechot strzałów. Trzody wyciągają się w długi korowód i suną poprzez omroczoną rów-
nię ku mrugającym na nieboskłonie światełkom osiedla.
Coóiennie zapęóał Mauli bawoły do bagien, coóiennie też widywał w niewielkiej
odległości sterczące spośród sitowia uszy Brata szarego. Był to znak, że Shere Khan nie
wrócił jeszcze, a chłopak, leżąc w gęstwie trawy, wsłuchiwał się w szmery życia, jakie go
otaczało i dumał nad tym, czego doznał ongiś czasu pobytu pośród wilków.
rud ard ki lin Księga dżungli 33
Było tak cicho, tak bezgłośnie, że Mauli leżąc na ziemi o poranku na skraju puszczy,
mógłby usłyszeć potknięcie się w biegu kulejącego wroga swego hen daleko, góieś nad
brzegami Wajgungi.
Pewnego dnia nie zobaczył jednak sprzymierzeńca na placówce. Roześmiał się tedy
i skierował trzodę poprzez rozległą pustać�� ku jarowi, u którego wn3ścia rosło drzewo
d a , przysute właśnie purpurowym, lśniącym kwieciem. Czekał tam nań już Brat Szary,
a włos mu się jeżył na grzbiecie od wojowniczego zapału.
Przez cały miesiąc krył się, chcąc uśpić twą czujność rzekł Brat Szary porywczo
ale zeszłej nocy przebiegł przez pola uprawne wraz z Tabakim�� i badał twój trop.
Mauli zasępił się nagle.
Poraóę sobie z pasiastym kuternogą, ale ten śmieróący Tabaki to przebiegła
kanalia!
Nie ma sobie zeń co robić! odrzekł Brat Szary, oblizując się z lekka Wióia-
łem się z Tabakim o wschoóie słońca i powieóiałem mu parę słów, a on teraz rozmawia [ Pobierz całość w formacie PDF ]