[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jeszcze częściej. Gdyby udało mu się przeżyć, może byłby gotowy. Może. OSIEMNAZCIE Khadaji nie spuszczał z oczu trzech przeciwników, którzy próbowali go okrążyć. Dwóch było potężniej zbudowanych od niego, trzeci znacznie drobniejszy. Jedyne, co łączyło większych mężczyzn, to postura; pierwszy obnosił się z poszarpaną szramą na twarzy, ani chybi pozostawioną przez paznokieć, drugi miał pojedyncze, grube pasmo czarnych włosów w miejscu brwi. Trzeci z napastników Krewetka nie wydawał się szczególnie niebezpieczny, ale Khadaji nie dawał się zmylić mikremu wzrostowi. Skoro ten facet nadal brał udział w grze, to musiał mieć jakiegoś asa w rękawie. Szrama przysunął się, szukając sposobu, by zaskoczyć Khadajego. Brew obrzucił przelotnym spojrzeniem plecy Szramy, ale najwyrazniej zdecydował się dotrzymać umowy, przynajmniej dopóki nie wyeliminują pozostałych. Krewetka próbował dostać się za plecy Khadajego, chwilowo bez rezultatu, gdyż jego cel nie przestawał się wolno cofać. Na szczęście ten fragment Labiryntu składał się głównie z pustych ulic i człowiek, który stąpał ostrożnie, nie miał się o co przewrócić. Szrama przyspieszył. Najwyrazniej chciał się znalezć na tyle blisko Khadajego, by móc go zaatakować i nie wejść przy tym w jego strefę obronną. Był od niego wyższy, przez co powinien mieć przewagę. Khadajemu przemknęła przez głowę myśl, by rzucić się do biegu. Nie miał pojęcia, ilu uczestników nadal znajduje się w grze, a walka przeciwko trzem facetom jednocześnie nie należała do łatwych. Nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać po grupie, tym bardziej, że panowała tu zasada wszyscy przeciwko wszystkim . Gdyby Szramie, Brwi i Krewetce udało się wyeliminować pozostałych, zwróciliby się przeciwko sobie. W tej grze istniał tylko jeden zwycięzca. Brew był coraz bliżej. Khadaji nie skupiał wzroku na żadnym z wrogów, polegał wyłącznie na widzeniu obwodowym. Cofał się nieco szybciej, nie pozwalając, by Brew zbliżył się na odległość umożliwiającą atak. Każdy z tych facetów miał opanowaną do perfekcji jakąś sztukę walki, a tacy nie wykonują pochopnych ruchów, nie atakują, jeśli nie są pewni sukcesu. W grze brało udział stu uczestników, z których każdy uiszczał dziesięć tysięcy standardów wpisowego, a pulę zgarniał zwycięzca ostatni mężczyzna (bądz kobieta), który trzymał się na nogach lub chociażby oddychał. Krewetka przeszedł do natarcia. Jeśli uciekać, to teraz. Zamiast tego Khadaji stanął pewnie, a na jego twarzy rozlał się uśmiech. Nie. Nie potrzebował pieniędzy, chciał się tylko dowiedzieć, czy potrafi wygrywać z żywymi ludzmi, a nie tylko z symulacjami komputerowymi, nawet najbardziej realistycznymi. W tej grze przegrana była czymś poważnym, oznaczała ból, rany, a nierzadko również śmierć. Służba medyczna, czuwająca nad uczestnikami gry, dysponowała najnowszymi osiągnięciami techniki, ale przypadki śmierci w Labiryncie wcale nie należały do rzadkości. Szrama wykonał pierwszy ruch. Uniósł pięść i natarł bokiem na podobieństwo pędzącego konia, wpatrując się w Khadajego sponad lewego ramienia. Był potężnym, dobrze zbudowanym mężczyzną i Khadaji podejrzewał, że spróbuje ataku siłowego, prawdopodobnie kopnięcia. Osiłek kopnął, celując piętą w krocze ofiary. Cóż, przynajmniej miał dość zdrowego rozsądku, by nie kopać wysoko, jak niektórzy wojownicy z holoprojekcji. Khadaji płynnie usunął się w bok i złapał jego nogę obiema rękami, chcąc wykorzystać siłę kopnięcia. Szrama natychmiast stracił równowagę i ciężko padł bokiem na ziemię. Wtedy niespodziewanie wkroczył Brew, gdy Khadaji był jeszcze zajęty Szramą. Usztywniona dłoń o palcach złożonych w kształt grota włóczni wystrzeliła prosto w kierunku gardła Emile. Khadaji wykonał półobrót i zszedł z linii ciosu. Uśmiechnął się szeroko, uświadomiwszy sobie, że właśnie instynktownie powtórzył sekwencję kroków, której uczył go Pen. Przypomniał sobie nawet ich numery siedemdziesiąt jeden i siedemdziesiąt dwa a potem złapał Brew za nadgarstek. Kontynuując obrót, wykręcił mu rękę, by zmusić go do upadku. [ Pobierz całość w formacie PDF ] |