Cawthorne Nigel Ĺťycie erotyczne wielkich dyktatorĂłw

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

do Buenos Aires. Pózniej utrzymywała, że jej pierwszym kochankiem był o wiele słynniejszy
śpiewak, Augustin Magaldi.
Choć powszechnie sądzi się, że Eva po przyjezdzie do Buenos pracowała jako
prostytutka, najprawdopodobniej nigdy nie wyszła na ulicę. Z pewnością bywała zatrudniana
jako fotomodelka i pozowała do zdjęć pornograficznych. Na swych partnerów wybierała ludzi
wpływowych i bogatych, którzy mogli podnieść jej status społeczny. Piętnastoletnia Evita
została kochanką Emilio Kartulovica, wydawcy magazynu filmowego Sintonia . Kontakty
Emilia dały jej wspaniały start w eleganckim towarzystwie.
Eva była dość wysoka, jak na kobietę pochodzącą z Ameryki Aacińskiej, miała sto
sześćdziesiąt pięć centymetrów wzrostu. Miała brązowe oczy, tlenione blond włosy i marzyła
o karierze aktorki. Wkrótce oczarowała Rafaela Firtuso, właściciela teatru Liceo , i
otrzymała rolę w jednej z jego produkcji. Zabawne, że w pierwsze tourn�e po kraju Evita
udała się ze sztuką zatytułowaną Pocałunek śmierci. Przedstawienie poświęcone było
zagrożeniom wynikającym z rozwiązłości seksualnej. Sponsorowała je Argentyńska Liga
Profilaktyczna, której członkowie sądzili, że wzruszający melodramat pomoże zahamować
stały wzrost liczby nieślubnych dzieci w Argentynie.
Pierwszą rolę filmową Evita otrzymała dzięki protekcji Kartulovica w filmie z życia
bokserów Sekundy poza ringiem. Podczas zdjęć miała przelotny romans z gwiazdorem Pedro
Quartuccim. Pózniej pojawiała się w niewielkich rolach w koszmarnych argentyńskich
obrazach: Zadanie dla śmiałka (1939), Najnieszczęśliwszy człowiek w mieście (1940) oraz
Zlicznotka w opałach (1941). Choć zasilała swój budżet pozując do zdjęć reklamowych,
zarobki z trudem wystarczały na utrzymanie.
Aby związać koniec z końcem, spędzała wieczory w nocnych klubach Tabaris ,
Embassy lub Gong , gdzie bogaci biznesmeni wydawali w ciągu jednej nocy więcej, niż
ona mogła zarobić przez cały rok. Parom nie wolno było kochać się w lożach lokali,
umawiano się więc na spotkania w jednym z pobliskich hoteli miłości . Dziewczyna mogła
oczekiwać, że wróci do domu taksówką z pięćdziesięcioma pesos w torebce. Evita zazwyczaj
starała się nieco zaoszczędzić i szła piechotą. Nawet bez opieki czuła się zupełnie bezpieczna
na ciemnych ulicach Buenos Aires podobno miała tak ostry język, że każdego natręta mogła
osadzić w miejscu.
Kariera Evity zaczęła rozwijać się coraz szybciej. Wkrótce stała się królową oper
mydlanych, nadawanych przez Radio Argentina oraz Radio El Mundo. Kreowała główne role
w słuchowiskach zatytułowanych Gdy cię spotkałam, narodziła się miłość oraz Miłosne
obietnice . Największą sławę przyniosło jej jednak Moje królestwo miłości . Była to seria
zaczerpniętych z historii opowieści, stworzona przez pewnego studenta filozofii. Evita
grywała główne role kobiece: królowej Elżbiety I, lady Hamilton* cesarzowej Józefiny,
carycy Aleksandry oraz pani Czang Kaj-szek. Jej zdjęcie dwukrotnie znalazło się na okładce
Anteny , tygodnika dla radiosłuchaczy, który w całej Argentynie sprzedawał się w
ogromnych nakładach.
W czerwcu 1943 roku wojskowy zamach stanu kierowany przez Juana Peróna oddał
władzę w ręce grupy generałów. W miesiąc pózniej Eva zaszokowała swych kolegów w sali
prób Radio Belgrano demonstrując im, jakie wpływy daje jej sława. Podniosła słuchawkę
telefonu i rzekła do pozostałych aktorek: Hej, dziewczęta, posłuchajcie tego! . Wybrała
numer. Halo powiedziała czy to rada ministrów? Dajcie mi prezydenta Ramireza... Halo,
panie prezydencie. Tu Eva Duarte... Tak, z rozkoszą zjem z panem obiad jutro wieczorem. O
dziesiątej... Dobrze. Na razie... Chau, Pedro .
Gdy o incydencie dowiedział się dyrektor stacji Belgrano, podniósł Evicie pensję ze 150
do 5000 pesos miesięcznie. Było to sprytne posunięcie. Eva miała w tym czasie romans z
pułkownikiem Anibalem Imbertem, ministrem komunikacji, który kontrolował bezpośrednio
wszystkie stacje radiowe.
Pułkownik zabrał swą śliczną młodą kochankę z podłej dzielnicy Boca i umieścił ją w
luksusowym apartamencie przy Calle Posadas, cichej, wysadzanej drzewami alei w pobliżu
modnej Avenida Alvear. Inne aktorki szalały z zazdrości. Czekały niecierpliwie, kiedy Imbert
rzuci wreszcie Evitę, ona zaś załamana i zrozpaczona upadnie na samo dno. Jednakże Eva
wciąż poszukiwała sposobności, by wspiąć się wyżej i zdobyć więcej.
15 stycznia 1944 roku trzęsienie ziemi obróciło w gruzy hiszpańskie miasto kolonialne
San Juan. Tysiące mieszkańców zginęły, a fala współczucia dla ofiar przetoczyła się przez
*
Lady Emma Hamilton - towarzyszka życia brytyjskiego admirała Horatio Nelsona. - przyp. tłum.
cały kraj. Eva przekonała Imberta, by urządził wielki publiczny występ, z którego dochód
przekazany zostanie na pomoc ofiarom katastrofy. Benefis miał odbyć się w Luna Parku,
arenie bokserskiej pod gołym niebem, położonej w śródmieściu Buenos Aires. Udział
zapowiedzieli najsłynniejsi aktorzy argentyńscy, a występy zamierzały transmitować
wszystkie stacje radiowe.
Tego wieczoru Evita dostrzegła Libertad Lamarque, jedną z najpiękniejszych aktorek
Argentyny, w ramionach przystojnego, wysokiego oficera w średnim wieku. Pani Duarte
starannie odrobiła pracę domową. Od razu rozpoznała pułkownika Juana Domingo Peróna,
ministra pracy, zdobywającego w juncie coraz większe wpływy. Natychmiast też zbliżyła się
do Libertad, którą trochę znała, i poprosiła, by przedstawiła ją swemu towarzyszowi. Gdy
Libertad podążyła na scenę, Eva wśliznęła się na puste krzesło obok pułkownika. Peron był
znanym kobieciarzem, krążyły plotki, że szczególnie lubił młode dziewczęta. Miał
czterdzieści osiem lat, Evita zaś zaledwie dwadzieścia cztery. Uwiodła go bez trudu. Wedle [ Pobierz całość w formacie PDF ]