[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Naprawdę? - Lucinda spojrzała na niego z uśmiechem. - Nie sądziłam, że tak lubisz bale. - Nie lubię ich. - Więc co cię skłania do chodzenia na nie? - zapytała, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. Pewna uwodzicielka, pomyślał, a głośno powiedział: - Przypuszczam, że zrozumiesz to, gdy się tam znowu znajdziemy - odrzekł. Lucinda uśmiechnęła się blado. Zastanawiała się, czy on w rzeczywistości nie usiłuje skłonić jej do jakiegoś nierozważnego kroku, na przykład do tego, by odwiedziła go póznym wieczorem w jego pokoju. Sama zresztą myślała już o tym, jednak - choć z żalem -zrezygnowała z tego pomysłu. Inicjatywa nie należała już do niej. Przejął ją Harry, przywożąc ją tutaj. A ona nie była pewna ani jak mu ją odebrać, ani czy on pozwoli na odebranie jej sobie. - Jesteśmy na miejscu - odezwał się Harry i wskazał ścieżkę ginącą w zielonym gąszczu. Podeszli bliżej. Harry odsunął zasłonę z różnych pnączy, wśród których było kwitnące kapryfolium, i odsłonił białe marmurowe stopnie prowadzące do chłodnej, oświetlonej przyćmionym światłem groty. Lucinda, oczarowana, przeszła pod jego ramieniem i weszła po stopniach do małej świątyni utworzonej przez marmurowe kolumny podtrzymujące kopułę, wyłożoną niebieskimi i zielonymi lśniącymi płytkami, na których niezliczonymi odcieniami, od turkusu po ciemną zieleń, igrało światło słońca odbite od tafli jeziora. Winna latorośl i kwitnące kapryfolium poruszane łagodnym powiewem oplatały łuki, przez które widać było jezioro. - Pięknie tu. Gdy Lucinda oparła się o kolumnę z uśmiechem zadowolenia, Harry podszedł i stanął tuż obok. Jej wzrok pobiegł w kierunku okazałego domu znajdującego się na brzegu jeziora i ogarnęła ją fala wspomnień. - Lubię bale - powiedziała, patrząc na Harry'ego - ale wiem, że gdybym miała uczestniczyć w nie kończących się rozrywkach eleganckiego towarzystwa w stolicy, musiałabym mieć możność powracania na wieś i spędzania czasu w ciszy i spokoju. Z rodzicami mieszkałam w wiejskim zaciszu, w starym domu w Hampshire, a potem, po ich śmierci, przeniosłam się na wrzosowiska w Yorkshire, które są przecież prawdziwym odludziem. - W głębi serca jesteś miłośniczką wiejskiego życia? -zapytał Harry i uniósł jej dłoń. - Naiwną? - Musnął wargami koniuszki jej palców. - Niewinną? - Przycisnął jej dłoń do warg. Lucinda zadrżała, nie starając się nawet tego ukryć. - I moją? - zapytał szeptem, po czym złożył na jej ustach długi i głęboki pocałunek. Lucinda odpowiedziała mu w jedyny sposób, jaki potrafiła: obejmując go za szyję i oddając pocałunek z żarliwością równą jego żarliwości. Harry pociągnął ją za kolumnę, gdzie ukryli się w cieniu. W małym pawilonie zaległa cisza... - Och, jaka śliczna grecka świątynia! Możemy tam wejść i ją obejrzeć? Wysoki głos Heather niósł się po wodzie. Harry i Lucinda oprzytomnieli. Harry pochylił głowę, by po raz ostatni poczuć smak jej ust, a pózniej cofnął dłoń z jej piersi i szybko poprawił na niej suknię, zapinając guziki stanika. Ona natomiast poprawiła mu kołnierzyk i przygładziła wzburzone włosy. Trochę niezdarnie wyprostowała też jego krawat. Następnie, z uśmiechem na ustach, wyszła na stopnie, do których przybiła właśnie łódka Heather i Geralda. - Witam was. Przyjemną mieliście przejażdżkę? Gerald podniósł na nią wzrok nieco zdziwiony. Gdy z cienia wynurzył się Harry, na jego twarzy pojawiło się wahanie. Harry tylko się uśmiechnął. - W samą porę, Geraldzie - powiedział. - Teraz my wezmiemy łódkę, a ty pokażesz pannie Babbacombe świątynię. Możecie wrócić pieszo. - O tak. Zróbmy tak. Heather wbiegła do świątyni. Gerald tymczasem patrzył jak zahipnotyzowany na mającą kształt żołędzia złotą szpilkę u krawata Harry'ego. Szpilka wpięta była krzywo. Podniósł wzrok i napotkał znudzone spojrzenie, które, jak dobrze wiedział, oznaczało, że lepiej będzie, jeżeli usunie się bratu z drogi. - Ach tak - powiedział. - Wrócimy pieszo. Po tych słowach skłonił się Lucindzie i pospieszył za Heather. Lucinda wsiadła do łódki, w której czekał już na nią Harry, i popłynęli. Harry, wiosłując, myślał o tym, że pragnie poślubić tę kobietę, a ona dała mu jasno do zrozumienia, że musi znać prawdę, wiedzieć, dlaczego on chce to uczynić. W ciągu ostatnich dni uświadomił sobie, że życzy sobie, by ona tę prawdę poznała. Zanim poprosi ją ponownie o rękę, wszystko między nimi zostanie do końca wyjaśnione. Na drugi dzień rano Lucinda otworzyła oczy i znalazła na poduszce pasową różę. Oczarowana, wyciągnęła rękę i wzięła delikatny kwiat. Gdy trzymała go dłoni, w kropelkach rosy drżących na jego płatkach załamywało się światło słońca. Zachwycona usiadła i odsunęła kołdrę. Tutaj, w Lester Hall, każdego ranka znajdowała taki wyraz hołdu gdzieś w swoim pokoju. Ale na poduszce...? Wciąż się uśmiechając, wstała. Piętnaście minut pózniej znalazła się w pokoju śniadaniowym, gdzie przy stole czekał na nią Harry. Jego ojciec, inwalida na wózku, wstawał dopiero około dwunastej, a Em przyzwyczajona do miejskiego trybu życia, o jedenastej. Heather i Gerald natomiast poprzedniego wieczoru oznajmili, że rano udadzą się na konną przejażdżkę. Lucinda i Harry byli więc sami. - Dzień dobry. Lucinda, promiennie uśmiechnięta, podeszła do stołu i usiadła na krześle, które odsunął dla niej kamerdyner. Przy dekolcie miała pasową różę, której płatki tuliły się do jej piersi. Harry nie odrywał wzroku od Lucindy od chwili, gdy zjawiła się w pokoju. - Dzień dobry - odpowiedział i poruszył się na krześle. - Myślałem o tym, żeby przed naszym powrotem do miasta i odwiedzić stadninę. Czy zechcesz mi towarzyszyć i być m o -że odnowić znajomość z Thistledown? - To Thistledown jest tutaj? - zapytała Lucinda, sięgając po imbryk. Harry potwierdził skinieniem głowy i napił się kawy. - Czy stadnina znajduje się daleko? - Zaledwie o kilka mil drogi od domu. - Pojedziemy konno? - Nie, wezmiemy dwukółkę. Dwadzieścia minut pózniej, wciąż ubrana w liliową suknię spacerową i z różą przy dekolcie, Lucinda siedziała obok Harry'ego w dwukółce. - Nie spędzasz wiele czasu w Londynie? - zapytała. - Tak niewiele, jak to tylko możliwe. Jednak - dodał, krzywiąc się - prowadząc stadninę, człowiek musi się pokazywać wśród dżentelmenów z towarzystwa. - Ach... rozumiem - kiwnęła głową Lucinda. - Wbrew pozorom nie lubisz balów, rautów i przyjęć i nie dbasz o dobrą opinię w oczach dam. Właściwie... to nie rozumiem, czym zasłużyłeś sobie na taką złą reputację. A może... to tylko plotki? Harry popatrzył na nią tak, że zadrżała. [ Pobierz całość w formacie PDF ] |