Fante John PyĹ(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Któregoś wieczoru usłyszałem pukanie do drzwi i otwo�
rzyłem. To była ona.
- Camilla!
Weszła do środka i usiadła na łóżku z jakimiś kopertami
pod pachą. Rozejrzała się po pokoju. A więc tutaj mieszkasz
- zdawała się mówić. Na pewno zastanawiała się wcześniej,
jak wygląda mój pokój. Wstała i zaczęła krążyć po pomiesz�
czeniu, wyjrzała przez okno i dalej chodziła, piękna, wysoka
Camilla o włosach ciemnych i ciepłych. Stałem i patrzyłem.
Ale dlaczego przyszła? Wyczuła moje pytanie. Usiadła na
łóżku i uśmiechnęła się.
- Arturo, czemu toczymy ze sobą nieustanną walkę?
Nie wiedziałem. Powiedziałem coś o naszych tempera�
mentach, ale Camilla pokręciła głową, po czym założyła nogę
na nogę. Poczułem ucisk w gardle i przemożne pragnienie, by
154
ująć w dłonie jej śliczne uda. Każdy jej ruch, nawet nieznacz�
ny obrót głowy, wielkie, nabrzmiałe piersi pod fartuszkiem, ład�
ne dłonie oparte o łóżko - wszystko to burzyło mój spokój
i wprawiało mnie w słodkie, bolesne odrętwienie. A do tego
jeszcze jej głos - powściągliwy, z lekką nutką drwiny; głos, któ�
ry przemawiał do mojej krwi i do moich kości. Przypomniałem
sobie, jaki niezwykły spokój towarzyszył mi w ostatnich tygo�
dniach, i uznałem, że nie mógł być prawdziwy, że był to raczej
stan hipnotyczny, w który sam się wprowadziłem. Prawdziwe
było co innego - moje wpatrywanie się w czarne oczy Camilli
i próby przeciwstawienia jej pogardzie mojej nadziei i podłości.
Nie przyszła po to, żeby mnie odwiedzić. Po chwili spra�
wa się wyjaśniła.
- Pamiętasz Sammy'ego?
Oczywiście.
- Nie lubisz go.
- Jest w porządku.
- To dobry chłopak. Polubiłbyś go, gdybyś lepiej go
poznał.
- Możliwe.
- On cię lubi.
Nie bardzo chciało mi się w to wierzyć, nasza potyczka na
parkingu świadczyła o czymś przeciwnym. Przypomniałem
sobie, jak Camilla uśmiechała się do Sammy'ego podczas
pracy, jak bardzo niepokoiła się o niego, kiedy odwiezliśmy
go tamtej nocy do domu.
- Kochasz go, prawda?
- Niezupełnie.
Oderwała wzrok od mojej twarzy i powiodła nim po pokoju.
155
- Tak, kochasz go.
Natychmiast ją znienawidziłem, bo mnie zraniła. Co za
dziewczyna! Podarła mój wiersz autorstwa Dowsona i poka�
zała mój telegram wszystkim w Columbia Buffet. Zrobiła ze
mnie durnia na plaży. A teraz domyśliła się, że mam na nią
ochotę, i skwitowała to szyderczym spojrzeniem. Wpatrywa�
łem się w jej twarz i usta, myśląc, jak przyjemnie byłoby ją
uderzyć, walnąć pięścią w nos i w zęby.
Znów zaczęła mówić o Sammym. %7łycie rzucało mu kło�
dy pod nogi. Może byłby kimś, gdyby nie ciągłe kłopoty ze
zdrowiem.
- Co mu dolega?
- Ma gruzlicę.
- Kiepsko.
- Nie będzie długo żył.
Miałem to gdzieś.
- Wszyscy kiedyś umrzemy.
Zastanawiałem się, czy jej nie wyrzucić, czy nie powie�
dzieć: jeśli przyszłaś tu, żeby rozmawiać o tym kolesiu, to
wynocha, bo nie jestem zainteresowany. Pomyślałem, że to
byłoby coś wspaniałego wyprosić ją; jest taka piękna na swój
sposób, a jednak musi wyjść, bo ja jej każę.
- Sammy'ego już tutaj nie ma. Wyjechał.
Jeśli sądziła, że zapytam dokąd, wielce się myliła. Położy�
łem nogi na biurku i zapaliłem papierosa.
- A co u pozostałych twoich chłopaków?
To pytanie tak mi się jakoś wyrwało, natychmiast pożało�
wałem swoich słów. Próbowałem je złagodzić uśmiechem.
Camilla odpowiedziała, ale kosztowało ją to sporo wysiłku.
156
- Nie mam żadnych chłopaków.
- Jasne - powiedziałem z lekkim sarkazmem. - Przepra�
szam za to obcesowe pytanie.
Milczała przez chwilę. Zagwizdałem i wtedy spytała:
- Dlaczego jesteś taki podły?
- Podły? - zdziwiłem się. - Moja miła, ja lubię ludzi i zwie�
rzęta. Do nikogo nie żywię wrogości. Wielki pisarz nie może
być podły.
Dostrzegłem drwinę w jej oczach.
- Jesteś wielkim pisarzem?
- Tego się nigdy nie wie.
Przygryzła dolną wargę i trzymała ją przez chwilę między
białymi zębami, spoglądając to na okno, to na drzwi niby
zwierzę w potrzasku. Potem znów się uśmiechnęła.
- Właśnie dlatego do ciebie przyszłam.
Zaczęła przekładać duże koperty, które miała na kola�
nach. Podniecał mnie fakt, że przy okazji dotykała swojego
ciała, muskała palcami uda. Koperty były dwie. Camilla
otworzyła jedną z nich i wyjęła rękopis. Wziąłem go z jej rąk.
Okazało się, że to opowiadanie niejakiego Samuela Wiggin-
sa, nadane na poste restante w San Juan w Kalifornii. Nosi�
ło tytuł Coldwater Gatling i zaczynało się tak: Coldwater
Gatling nie szukał kłopotów, ale z tymi złodziejami bydła
z Arizony to nigdy nie wiadomo. Jak zobaczysz takiego, to
strzelba na biodro i leż płasko na ziemi. Kłopot z kłopotami
polegał na tym, że kłopoty szukały Coldwatera Gatlinga.
W Arizonie nie przepadano za teksaskimi jezdzcami, toteż
Coldwater Gatling postanowił trzymać się zasady �najpierw
strzelaj, a potem sprawdzaj, kogoś zabił�. Tak robili w Stanie
157
Samotnej Gwiazdy, gdzie mężczyzni byli mężczyznami, a ko�
biety chętnie gotowały dla rączo jeżdżących i celnie strzela�
jących facetów, takich jak Coldwater Gatling, najtwardszy
kowboj, jakiego tam mieli".
Tak brzmiał pierwszy akapit.
- Stek bzdur - skwitowałem.
- Proszę, pomóż mu.
Nie przeżyje roku, powiedziała. Wyjechał z Los Angeles
i zaszył się gdzieś na obrzeżach pustyni Santa Ana. Mieszkał
w jakiejś chacie i gorączkowo pisał. Zawsze chciał pisać. Te�
raz, gdy zostało mu tak mało czasu, wziął się ostro do roboty.
- Co mnie do tego? - spytałem.
- Ależ on umiera.
- Nie on jeden.
Otworzyłem kopertę z drugim rękopisem. To było coś po�
dobnego. Pokręciłem głową.
- Kiepskie.
- Wiem - powiedziała. - Ale może coś byś z tym zrobił?
Sammy odda ci połowę honorarium.
- Nie potrzebuję jego pieniędzy. Mam swoje.
Camilla wstała i położyła dłonie na moich ramionach. Po�
tem zbliżyła usta do moich ust i poczułem jej ciepły, słodki
oddech. Jej oczy były tak wielkie, że widziałem w nich swo�
ją twarz. Drżałem, omdlewałem z podniecenia.
- Zrobisz to dla mnie?
- Dla ciebie? No cóż, dla ciebie... tak.
Pocałowała mnie. Bandini, ty sługusie. To był ciepły, na�
miętny pocałunek za niewykonaną jeszcze usługę. Odepchną�
łem ją lekko.
158
- Nie musisz mnie całować. Zrobię, co w mojej mocy. -
Miałem już jednak pewien plan. Kiedy Camilla malowała
przed lustrem usta, rzuciłem okiem na adres na kopercie. San
Juan, Kalifornia. - Napiszę do niego w sprawie tych opowia�
dań - obiecałem.
Popatrzyła na moje odbicie w lustrze i jej dłoń trzymająca
szminkę zastygła na chwilę w bezruchu. Camilla uśmiechnę�
ła się drwiąco.
- Nie musisz tego robić - powiedziała. - Przyjdę po po�
prawione rękopisy i sama je wyślę.
Tak powiedziała, ale nie zwiedziesz mnie, Camillo, bo wspo�
mnienia z tamtej nocy nad morzem masz wymalowane na twa�
rzy. Nienawidzę cię, ależ ja cię nienawidzę!
- Dobrze - odparłem. - Chyba tak będzie najlepiej. Przyjdz
jutro wieczorem.
Drwiła sobie ze mnie. Nie było tego widać w wyrazie jej
twarzy czy ust, ale dało się to wyczuć.
- O której przyjść? [ Pobierz całość w formacie PDF ]